Ostatni lodowiec działający w okresie tzw. „lodowcowym” (stadiał poznański zlodowacenia bałtyckiego), okazał się Wielkim Artystą i z fantazją (jeśli chodzi o teren Puszczy Zielonki) wyrzeźbił środkowo-poznańską morenę czołową. W ramach tej moreny występują wzniesienia: Góra Moraska i Dziewicza Góra. Dziewicza Góra (143 m n.p.m.) położona jest ok. 3 km od Czerwonaka i 2,5 km od Kicina. Na jej stokach cysterki z Owińsk hodowały owada – czerwca polskiego – dla uzyskania czerwonego barwnika. Nawą Dziewcza Góra, a później Dziewicza Góra (właściwie „masyw” o trzech wierzchołkach), nawiązywała do dziewic – wspomnianych zakonnic z Owińsk. Góra ta od 1253 roku aż do rozbiorów znajdowała się w posiadaniu klasztoru. W zachodniej części położona jest osada leśna o nazwie Dziewicza Góra. W pobliżu osady zaczyna się ścieżka przyrodniczo-leśna „Dziewicza Góra”. Na trasie przygotowano 17 oznakowanych przystanków w tym szczególnie ciekawą „Leśną klasę im. Augusta Cieszkowskiego”. W 1997 r. Nadleśnictwo wystąpiło z propozycją objęcia Dziewiczej Góry i jej otoczenia ochroną rezerwatową. Tak się jednak nie stało i w 2005 r. wybudowano wieżę (o wysokości 40 m) z tarasem widokowym. Tutaj spotyka się 5 szlaków pieszych: czerwony, niebieski, żółty i czarny z muszlą z krzyżem na niebieskim tle (tzw. „Szlak św. Jakuba”).

Okoliczny teren jest bardzo urozmaicony. Dzięki pagórkom, dolinom, rynnom jeziornym leżącym w pobliżu Dziewiczej Góry skrystalizował się krajobraz urokliwy, przyciągający swym pięknem. W kierunku północno-wschodnim w odległości ok 400 m od dostrzegalni na Dziewiczej Górze znajduje się morena, na której ustawiony jest Krzyż Papieski. U jej podnóża rozpoczyna się Szlak im. Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Zaczyna się on od trasy pomiędzy II a III przystankiem na Ścieżce przyrodniczo-leśnej „Dziewicza Góra” i biegnie ok. 1,5 km w kierunku północnym, a kończy się w pobliżu piętnastego przystanku na wspomnianej „Ścieżce”. Szlak powstał z inicjatywy Oddziału Poznańskiego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w 2012 r. i oznaczony jest drewnianymi strzałkami z napisem: „Szlak im. PTT”. Trasa „Szlaku” przecina teren unikalny, tajemniczy, piękny i niezwykły. Można odczuć harmonię człowieka z naturą, posłuchać magicznych dźwięków przyrody... Warto przejść „Szlakiem im. PTT”, ze względu zarówno na walory przyrodnicze - okazałe drzewa pomnikowe, rzadkie gatunki roślin – jak i krajobrazowe – urozmaiconą rzeźbę terenu. Przemierzając „Szlak” i wsłuchując się w rozmowy starych drzew, myślimy o minionych wiekach i czujemy wielkość przemijania.

Leszek Lesiczka